Een interview met twee vrijwilligers van het eerste uur,  Agnes Arts en Willy Geelhoed.

Manteling zet al 25 jaar vrijwilligers in bij mensen thuis. Is het vrijwilligerswerk in die jaren veranderd?

Agnes vertelt: “In december 1994 ben ik in Vlissingen komen wonen. Toen de ergste rommel van de verhuizing was weggewerkt, wilde ik iets gaan doen ook omdat ik hier niemand  kende. Het eerste contact met Manteling had ik met de coördinator Annelies Taal, op de zolder van Zorgstroom in de Brouwenaarstraat. Al snel had ik mijn eerste bezoekadresje. Ik werd ingezet bij een mevrouw met dementie en we gingen elke woensdagmiddag op pad. In mijn beleving was het toen altijd mooi weer! Het lopen voor haar werd wel steeds lastiger. Maar ze wilde beslist niet in een rolstoel! Ze dacht er niet aan! Op een dag  gingen we samen lopend naar de rolstoelwinkel om er een te lenen. ‘Wil je er toch niet even in gaan zitten?’ zei ik. ‘Op voorwaarde dat we er om en om in gaan zitten en duwen’ was haar antwoord. Het eerste stuk, toen ik haar duwde ging prima. Maar toen we wisselden hebben we zo gelachen! Ze kon niet duwen en sturen, laat staan de stoep op of af. Toen was de drempel geslecht. Vanaf die dag gingen we samen mét de rolstoel naar de Boulevard, waar we lekker op een bankje bij konden kletsen.” Agnes staat rechts op de foto.

Vrijwillige terminale zorg
Willy vertelt: “Na acht ochtenden cursus werd ik in 1995 als vrijwilliger terminale zorg  ingezet als slaapwacht bij een ouder echtpaar in Middelburg: een zieke man van 78 jaar, zijn echtgenote en een kleine hond. Van de coördinator Annelies Taal had ik een ‘campingmatje’ meegekregen om op de grond te kunnen ‘slapen’,  maar gezien mijn geringe lengte kon ik prima op de bank liggen. Het campingmatje had ik opgerold naast een stoel gezet. De volgende ochtend was het opgerolde matje nat; de hond had er op geplast!”

Bezig zijn en nuttig voelen
“We hadden in het begin maar een kleine groep vrijwilligers” vertelt Agnes. “Met zes personen begonnen we aan de cursus. In die tijd had je elke maand een vrijwilligersbijeenkomst. Ik bezoek al lange tijd een mevrouw met psychische kwetsbaarheid. Ze zegt regelmatig dat ze blij is dat ik kom. Af en toe begeleid ik mensen naar het ziekenhuis of bij het boodschappen doen. Je krijgt een band met degene die je bezoekt en ook met Manteling. Ik vind het leuk om met mensen bezig te zijn en me nuttig te voelen. Daarom ben ik al 25 jaar vrijwilliger bij Manteling.  Ik hoop dat Manteling nog vele jaren met haar werk door kan gaan”.

Klik hier voor de korte terugblik op het ontstaan van Manteling en hier voor het stukje over 25 jaar Communicatie bij Manteling.

Ben jij al langere tijd vrijwilliger en heb jij een leuke anekdote of foto over je vrijwilligerswerk? Neem dan contact met ons op, we horen het graag!