Mantelzorgen voor Louis – door zijn vrouw Anneke

Op de vraag wat mantelzorg voor mij betekent en welke invloed dit heeft op Louis, is het niet gemakkelijk om antwoord te geven.

Voor mantelzorg kies je niet, het komt op je pad en je moet er mee dealen. Dat gaat met vallen en opstaan… Zeker in het begin; thuis gaat het aanvankelijk, je groeit er langzaam in, gaandeweg neemt het je steeds meer in beslag. Dat gaat geleidelijk totdat je op een dag beseft dat je er bijna aan onderdoor gaat.
Je staat er mee op, je gaat er mee naar bed, dag in dag uit moet je opletten: “waar is Louis, wat doet hij”. Dan komt er een wijkverzorgende om hem te wassen en zijn tanden te poetsen en denk je: “ik doe dat zelf beter…”. Dan volgen de slapeloze nachten omdat Louis om de haverklap zijn bed uitgaat, moet plassen, maar niet naar de WC wil.
En telkens een bezoek aan de huisarts die ziet dat ik bekaf ben en de beslissing neemt: “het is Louis of jij. Als je zo doorgaat en je krijgt een burn-out, wie zorgt er dan voor Louis?”.
Louis gaat naar Verpleeghuis de Waterwel, je voelt je enorm schuldig, hebt verdriet, Louis is constant in je gedachten. Te moeten horen dat hij boos is, waar je niets mee kunt en waardoor je weer ongerust wordt; we moeten er allebei aan wennen. Het is wel fijn dat ik hem nog kan meenemen voor een uitje en een lach op zijn gezicht te toveren.

Het gaat iets beter met mezelf. Dan komt de corona-bezoekstop. Wat een ellende, ik voel me ongelukkig en machteloos wanneer ik hoor dat Louis zijn boosheid uit door tegen spullen te schoppen en te slaan. Waar je niks mee of aan kunt doen…
Dan komt de oproep van de arts, het gaat slecht met Louis en je mag hem onder bepaalde voorwaarden weer bezoeken. Tijdens het eerste contact is Louis helemaal overstuur, hij moet ervan schokken en de tranen vloeien aan beide kanten. Louis zit in een rolstoel. Door de medicijnen kan hij niet meer staan. Louis is Louis niet meer…

Het gaat nu iets beter met Louis, komt het doordat hij mij weer ziet? Hij kan niet meer bij mij in de auto, een Taxipas is aangevraagd.
Ik kan hem niet meer zelf verschonen. Wel zorg ik ervoor dat hij, als ik er ben, flink eet zoals krentenbollen met boter en een dikke plak kaas, wat is hij afgevallen! Ik zorg er ook voor dat hij flink drinkt, om te zorgen dat hij genoeg vocht binnen krijgt. Een beker chocomel, thee, een alcoholvrij biertje en een grote portie vers fruit. Ik poets zijn tanden, was zijn gezicht en handen die vaak plakken. Ik knip zijn haar, knip zijn nagels, ik knuffel hem, ik masseer zijn handen, voeten en schouders. Ik zie dat hij opknapt en ik probeer iedere dag naar hem toe te gaan. De ene dag is hij aanspreekbaar dan ben ik blij dat we nog kunnen praten. De andere dag is hij van de wereld en moet ik moeite doen om tot hem door te dringen en ga ik verdrietig naar huis…

Het went nooit, je doet het, soms denk je: “was het maar voorbij” en een volgend moment denk je:  “gelukkig, hij is er nog…”.
En nu? Nu zit ik te huilen..

Groet, Anneke