“Ik wil iets betekenen voor mensen in de laatste levensfase”

Vanaf de oprichting in 2002 van het Sint Jans Hospice De Casembroot werken zorgvrijwilligers van Manteling samen met een team professionals van Zorgstroom. Samen bieden ze, ieder vanuit de eigen deskundigheid, zo goed mogelijke palliatieve zorg aan de bewoners. Eén van de vrijwilligers is Peter Cijsouw. Peter vertelt:

“Ik ben ruim 40 jaar verpleegkundige. Na mijn opleiding in Dijkzigt ziekenhuis (nu Erasmus MC) ben ik in het Gasthuis in Middelburg gaan werken als Intensive-Care-verpleegkundige en later als hoofdverpleegkundige; vanaf 1992 was ik beleidsmedewerker voor de verpleegdienst. Van Peter de Boevere, destijds zorgdirecteur bij Zorgstroom en met wie ik regelmatig samenwerkte, hoorde ik van de plannen om een hospice te beginnen. Hem vertelde ik dat -indien dat hospice er kwam- ik er graag als  zorgvrijwilliger zou willen werken. Binnen mijn beleidsfunctie miste ik direct patiëntencontact en het leek mij fijn om één dag of avond in de week uitvoerend bezig te zijn. Op 5 oktober 2002 werd het hospice geopend door Koningin Beatrix. Kort daarna ben ik er begonnen als zorgvrijwilliger. Dit doe ik nog steeds met de zelfde hoeveelheid plezier en passie als toen.”

Waarom het hospice?
“Ik doe dit werk omdat ik iets wil betekenen; zéker voor kwetsbare mensen in de samenleving. Op deze manier kan ik iets betekenen voor mensen in de laatste fase van hun leven, waarbij thuis sterven niet of moeilijk mogelijk is. In die laatste fase zorgen wij er niet alleen voor dat het comfort, eten en drinken goed geregeld zijn, maar ook dat er genoeg aandacht voor deze mensen is. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze om hier te gaan werken.”

Wat is het mooiste aan je werk?
“Een mooi voorbeeld is een ervaring met een bewoner van het hospice waardoor ik er bij wijze van spreken weer een half jaar tegen kan:
Er was een mevrouw die wat gesloten was. Toen ik op een ochtend voor de eerste keer bij haar op de kamer kwam, probeerde ik voorzichtig af te tasten om contact te maken en in gesprek te raken. Op een gegeven moment hadden we het over muziek en Robert Long. Op mijn tablet zocht ik het liedje ‘Kalverliefde’ op. Mevrouw was in tranen. Op mijn vraag hoe het kwam dat zij zo geëmotioneerd raakte door dit liedje, vertelde zij dat zij opnieuw getrouwd was met haar jeugdvriend. ‘Kalverliefde’ raakte haar daarom diep. We luisterden samen naar nog een paar liedjes. In de loop van de ochtend kwam haar man op bezoek. Hij kwam naar me toe en vroeg me naar het liedje dat ik die ochtend voor zijn vrouw had afgespeeld. Ik liet het hem horen en ook hij raakte geëmotioneerd. Later vertelde meneer dat zijn vrouw en hij hadden besloten om o.a. ‘Kalverliefde’ te gebruiken tijdens de uitvaartbijeenkomst.
Het zijn deze momenten waar ik het voor doe. Door iets kleins te doen, zoals het opzoeken van een liedje, kun je soms veel voor iemand betekenen. Iets dat voor jezelf niet veel betekent, kan voor de ander van grote waarde blijken te zijn. Tegenwoordig noemen ze dit mangomomenten, het met een klein gebaar een groot moment voor iemand creëren, dáár gaat het om. Deze man zal dit moment nóóit meer vergeten. Met dergelijke momenten is het voor mij niet moeilijk om het nog een jaar of 10 vol te houden.”

Dit artikel is een bewerking van een interview door Jason Net van Zorgstroom en met toestemming bewerkt en geplaatst.